Prasaja

Prasaja

Minangka jejering wong urip, mokal yen or asrawung karo wong liya, apes-apese karo tangga kiwa tengen. Yen wayahe wis omah-omah banjur duwe anak, yen anake wayah sekolah pasrawungane mundhak jembar, ditambah karo wong tuwane kancane anak. Yen wong tuwa mergawe, pasrawungane malah saya jembar, karo kanca sakantor.

Yen diwiwiti saka bocah uga mangkono. Wiwitane kanca lan mitrane uga kang manggon ing kiwa tengene omah. Najan jaman saiki, ora sethithik bocah kang ora tau srawung karo tangga kiwa tengene, awit tansah dikungkung ing omah. Sawise sekolah, pasrawungane mundhak jembar. Kawiwitan saka kanca sakelas, banjur karo kanca sasekolahan.

Sing wigati, jroning pasrawungan mau mesthi kedadeyan apa kang diarani interaksi, utawa daya-dinayan. Asile bisa ngundhakake kawruh, nanging uga bisa njalari bilahi.

Yagene ora? Jroning pasrawungane manungsa, apa kang cepet dhewe cinathet saka asile srawung, sing sepisanan mesthi blegering lair. Kawiwitan saka dedeg piadeg, solah bawa lan tindak tanduk, banjur kang magepokan karo anggon-anggon. Pawongan kang bregas, adate migatekake marang anggon-anggon sarta gebyaring samubarang kang tumempel ing salira. Bisa wae dheweke ora duwe niyat pamer, nanging tumrapewong sing nyawang bisa wae ndayani kemrungsung ing dhadha. Awit apa ? mletiking pepenginan marang samubarang kang dianggo wong liya, utawa thukuling niyat ngejori. Yen wong liya bisa, yagene aku ora ? rak padha menungsane ta ?

Yen sing rumangsa kalah mau mergawe, adate banjur mbudidaya sregeo nyambut gawe, bebasan sikil digawe sirah, nyambut gawe tekuk ringkel (bekerja keras). Yen wis ngene diprayitna ngati-ati. Samubarang mono ana watese. Yen anggone nyambut gawe nggethu mau ngluwihi dayane raga, oleh-olehane mesthi lara. Yen wis lara kudu mertamba. Jaman saiki, arep mertamba ora ana sing wragade murah. Ing rumah sakit, sithik-sithik doktere muni, “masuk!” (tegese diakon ngamar utawa opname), utawa “bukak!” (tegese oprasi). Iki isih durung sepira. Yen kanggo nuruti hardane hawa nafsu mau kudu direwangi tumindak culika, lha iki, kena diarani ancik-ancik ing pinggir jurang, bisa nyemplung pakunjaran.

Mula sajroning nglakoni urip, luwih becik kanthi prasaja, apa anane. Yen menganggo sandhangan prayoga sing sarwa resik, nadyan yektine modele wis kuna. Ing jagading pasrawungan, durung ana je wong dikunjara awit menganggo kang sarwa kuna. Nadyan kuna, sing wigati slamet, awit  duweke dhewe, ora silihan, ora asike pek-pinek darbeking liyan. Nglakoni apa anane kaya mengkono, yen wis kulina ora njalari kemrungsung awit pepenginan kang ngaya wara. Anane mung adhem ayem, tanpa melik, utawa pepenginan nggayuh samubarang kang ora keconggah. Luwih prayoga, yen sajroning bale wisma samubarang dirembug bebarengan antarane laki lan rabine. Aja nganti, sajake ora ana bab kang ndrawasi weruh-weruh sing wadon keblegan utang kang ora sethithik. Utawa kartu kredite ngluwihi wates, malah dadi urusan pulisi. Bareng ditlesih, jebule ing lemari kebak barang branded (merek kondhang, tas wae regane bisa puluhan yuta). Utawa, weruh-weruh salah siji dipapag pulisi, awit culika nggunakake dhuwit kantor. Tartamtu bab ngene mujudake brahala. Yen salah siji turu penjara, kahanan omah mesthi gothang, susahe tansaya ngambra-ambra.

Kanggo ngawekani bab-bab kang kaya mangkene, becike dikulinakake nimbang-nimbang sadurunge tuku barang. Sing arep dituku mau mujudake kebutuhan apa pepenginan. Kabutuhan, yen ora ana barang mau njalari masalah. Upamane butuh tas kerja. Yagene butuh, awit tas sing ana wis jebol, saengga yen mergawe ora ana sing kanggo wadhah piranti nyambut gawe. Candhake, kanggo nemtokake barang kang arep dituku. Yen dhuwite pancen ana sarta luwih-luwih, tuku sing merek kondhang ya ra apa-apa. Ning yen dhuwite cumpen luwih becik tuku tas samadya sing wigati kena dinggo kerja.

Menyang para putra, becike uga digula wenthah urip prasaja. Sing kudu dicukupi mono kabutuhan, dudu pepenginan.   

Sumber: Majalah Panjebar Semangat edisi 9, 3 Maret 2012