Laku Srawung lan Laku Nyepi

Iki Dalane sing Padhang

LAKU SRAWUNG LAN LAKU NYEPI

Kang prayoga dilakoni ing jaman modern

Arahe laku

Srawung lan nyepi kok diarani LAKU iku, nalare kepriye ? Srawung lan nyepi mono ing jagading jagading agama, mujudake LAKU kang tumuju marang PUNGKASANE TUJUWAN. Amarga saka srawung kang bener, manungsa bisa teka ing pungkasane tujuwan; nanging amarga srawung kang kliru, manungsa uga bisa ora teka ing pungkasane tujuwan mau. Semono uga nyepi.

Amarga saka olehe nyepi kang bener, manungsa teka ing ing akhire tujuwan; lan amargi saka olehe nyepi kang salah, manungsa ora teka ing akhire tujuwan. Tumrap kaum muslimin, pungkasane, pungkasane tujuwan iku suwarga, yaiku sawujine alam kang luhur dhewe ing ngarsane Gusti Allah. Ing alam suwarga, manungsa padha wujud pribadi-pribadi kaya nalika urip ing alam donya. Kabeh padha ngrasakake nikmat peparinge Gusti Allah kang tan kena kinaya ngapa.

Luwih-luwih kaanan alam suwarga sing tingkatane dhuwur dhewe, babar pisan ora bisa digambarake, amarga ing kono saben dinane padha kaparingan kesempatan kanggo weruh marang sumbere kaendahan, ya sumbere keagungan, ya sumbere keagungan, ya sumbere kamulyan. Suwarga iku endah, naging dudu apa-apa, yen katandhingake karo sumbere kaendahan mau. Suwarga iku kebak keagungan lan kamulyan, nanging dudu apa-apa yen katandhingake karo sumbere keagungan lan kamulyan. Luwih-luwih yen katandhingake karo apa sing diarani endah, agung lan mulya ing donya saiki! Babar pisan ora bisa ditandhingake.

Al mukhalathah lan al’uzlah

Ing kalanganekaum ulama, laku srawung campur bawur karo bebrayan, diarani laku al mukhalathah. Dene laku nyepi ndhewe, diarani laku al’uzlah. Prinsip laku srawung lan laku nyepi mengkene iki, dudu monopoline agama Islam, tilarane Nabi Muhammad SAW thok. Ing agama wulangane Nabi Musa as, laku srawung lan laku nyepi iku wis ana. Ing agama Hindu (Brahman) lan budha, uga ana. Ing agama Kristen praktek mengkono iku iya ana.

Laku srawung

Laku srawung kang bener iku sing kanthi cara nindakake kautaman, ngedohi kanisthan lan ngemohi kadurakan. Maksiat iku klebu ing golongane kanisthan. Kafir, musyrik, munafik lan fasiq, klebu ing golongane kadurakan.

Laku srawung kang bener iku knathi niyat golek suka rename Gusti Allah, senajan ing kana-kene dadi ora senenge sasama. Srawung kang mligi kanggo golek suka rename sasama, kamangka dadi dukane Gusti Allah, iku srawung kang kasar lan kliru. Upamane wae ngebyongi kemaksiyatan. Mula ing kalangane kaum kang nuhoni agamane, srawung iku diarani LAKU, jalaran ing pasrawungan mau ana :

a.       NIYAT sing kudu diniyatake, yaiku : mligi karana Allah

b.      CARA sing kudu nurut pituduh kang bener, yaiku : taqwa

c.       LAKU NAHAN HAWA NAFSU sing supaya niyat lan cara mau, kalaksanan kanthi becik; ora katut ing panggodhane setan

Amarga saka apa kang katur iku kabeh, ora saben pasrawungan kena diarani laku.

Amarga saka ngerti babagan agama, olehe nglakoni srawung banjur bisa mbedak-bedakake: kepriye  srawung karo brayat (anak bojo) sing bener miturut ajaran taqwa; kepriye srawung karo kulawarga, karo tangga teparo, karo kanca sepegaweyan, karo bangsane dhewe, karo bangsa manca, karo padha-padha wong sing iman, lan sapiturute. Awit hake brayat marang dhiri, lan kuwajibane dhiri marang brayat, wis mesthi wae beda karo hake kanca marang dhiri lan kuwajibane dhiri marang kanca.

Laku nyepi

Laku nyepi iku beda-beda acarane. Acara mau pokoke ana loro:

a.       Nyepi amarga lagi merlokake nyinau ilmu apa wae, kang nggunakake pikiran lan akale.

b.      Nyepi amarga lagi (nyinau) semedi, kang nggunakake atine.

Mahasiswa nyekel mikroskop kanggo mahami bakteorologi, utawa filosof kang corat-caret gawe skema kanggo mahami sawijine persoalan, ora bakal sukses yen ora nyepi.

Komandan pasukan sing kudu milih salah siji ing antarane telung alternatif sing padha ora kepenake, banjur ndhewe, nyepi, semedi, nyuwun pituduh marang Gusti Allah, ora bakal bener pamilihe yen ora nyepi.

Wong tuwa sing duwe tanggungan kaluwarga kang ana sing lara, ana sing butuh mbayar biaya sekolah, ana sing butuh tuku sepatu lan sapiturute, banjur munajat, ngesok atine kunjuk ing ngarsane Gusti Allah, mbutuhake nyepi, ndhewe.

Nyepi mono ana sing mbutuhake wektu “sakedha netra”, ana sing 3-5 menit, ana sing nganti jam-jaman, ana sing sedina sewengi, ana sing sepasar, ana sing kaya Nabi Musa as, yaiku40 dina 40 wengi. Kabeh mau gumantung marang kaanan lan persoalane.

Kanggone wong sing olehe laku nyepi kanthi nggunakake atine, sing penting iku bab arahe komunikasi. Komunikasi sing ora ngandhut bebaya iku yen arahe marang ngarsane Gusti Allah mligi. Wis mesthi wae kanthi nyuwun pangayomane Gusti Allah, supaya kalis saka godha rencanane iblis lan setan.

Sumber: Majalah Panjebar Semangat edisi 9, 3 Maret 2012